Περί τεκτονικών αναταράξεων...

Όσα συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα στους κόλπους του Δ.΄. Τ.΄. Τ.΄. “Δελφοί” δεν μπορούν να αφήνουν κανένα Τέκτονα ασυγκίνητο ή αμέτοχο, υπό όποια Τεκτονική Δύναμη κι αν εργάζεται! Γνώριζα πως ο Τεκτονισμός πάσχει πολύ πριν καν ονομαστώ Τέκτων. Όχι μόνον στην χώρα μας αλλά παντού. Αλλού πολύ, αλλού λίγο. Πάσχει όμως, και οι λόγοι σε κάθε περίπτωση είναι σχεδόν οι ίδιοι.

Ξεκινώντας από τα πιο “απλά” κι “ακίνδυνα”, αν κανείς ανατρέξει και μόνον στα γραφόμενα και τα κοινοποιηθέντα των διαφόρων σελίδων τεκτονικού ενδιαφέροντος και διαβάσει “διατάγματα”, αποφάσεις, ανακοινώσεις, σχόλια και διαλόγους, εύκολα θα αντιληφθεί όχι μόνον την χαμηλή ποιοτική στάθμη και την άγνοια αλλά και σκοπιμότητες… τις όποιες σκοπιμότητες που βρίσκονται πάντα εκεί. Μπροστά μας. (Με συγχωρείτε που γενικεύω. Δεν αφορά σε όλους όσους συμμετέχουν σε αυτούς τους διαλόγους ή εκφράζουν δημόσια την άποψή τους καθ' οιονδήποτε τρόπο. Περιγράφω την γενική εικόνα κι όπως θα διαπιστώσετε στην συνέχεια, το ζήτημα δεν είναι μόνον θέμα αισθητικής.)

Έχουμε στα χέρια μας ένα θαυμάσιο σύστημα κανόνων και αρχών που - θεωρητικά - μπορεί να κάνει την σχέση μεταξύ μας… την ζωή μας καλύτερη και έχει καταντήσει αχταρμάς. Μιλάμε με τόση έπαρση κι αλαζονεία περί παντός επιστητού... περί “ένδυσης και υπόδησης”, περί “αγώνων” και σπουδαίων “προγόνων” - αδιάφορο αν πολλοί από αυτούς αντιμετωπίστηκαν σαν σκουπίδια από τους σύγχρονους αδελφούς τους, μια και δεν μπορούσαν να τους φτάσουν έστω στο ελάχιστο· ούτε στο πνεύμα, ούτε στην ψυχή… Μιλάμε για ιερά και όσια, για παράδοση, για πρόοδο, για ωραίες ιδέες και αξίες, και την ίδια στιγμή δεν υπολογίζουμε τίποτε και κανέναν.

Ο Τεκτονισμός, αν πρέπει να ειπωθούν αλήθειες, είναι κάτι πολύ παραπάνω από μανικετόκουμπα, γραβάτες, συνδρομές, συνεστιάσεις, υποκριτικές ευγένειες, ιστορίες περί ένδοξου παρελθόντος, παρωχημένες τυπολατρίες και βαρετές τελετουργίες. Αυτή είναι μόνον η επιφάνεια, στην οποία κολυμπούν οι περισσότεροι από εμάς καθώς, έτσι νιώθουν ασφάλεια.

Για ό,τι με αφορά, αισθάνομαι πως κάπου έχουμε χάσει το νόημα. Οι ίδιες οι λέξεις έχουν χάσει και το νόημα και το περιεχόμενό τους. Και κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, τα ερωτήματα επιστρέφουν επικαιροποιημένα: Ποιός είναι ο Τεκτονισμός στην Ελλάδα; Ποιά είναι τα επιτεύγματά μας, όταν εμείς θα έπρεπε να αποτελούμε το πρότυπο για την κοινωνία κι όχι το αντίστροφο; Ποιό το παράδειγμά μας;

Ok. Έχουμε να κάνουμε με έναν ανθρώπινο οργανισμό. Είναι λοιπόν στην φύση του, ως ανθρώπινο δημιούργημα, να φέρει το στίγμα της ατέλειας. Ωστόσο, κανένας Τέκτων και καμία Τεκτονίς δεν δικαιολογείται διότι όλοι μας γνωρίζουμε! Κι εφόσον γνωρίζουμε, φέρουμε και την ευθύνη της διασφάλισης της ιστορίας και της παράδοσης και της εξασφάλισης του παρόντος και του μέλλοντος. Όχι για εμάς. Ούτε για τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Πρωτίστως για τους αμύητους! Διότι ο Τεκτονισμός στο σύνολό του απευθύνεται στην ανθρωπότητα - όχι σε κάποιους λίγους - και η αποστολή του ήταν, είναι και θα είναι πάντα πολύ συγκεκριμένη. Τουλάχιστον, για όσους εξ ημών προκρίνουν την κοινωνική και πολιτική του διάσταση.

Το πρόβλημα όμως παραμένει πρόβλημα. Σε όποια Τεκτονική Δύναμη συμβαίνει οτιδήποτε διαταράσσει την ομόνοια και την αρμονία μεταξύ των μελών της, μάς αφορά όλους και μάς επηρεάζει όλους. Όλοι μας υποφέρουμε όποιο κομμάτι μας κι αν νοσεί.

Και ποιά είναι η λύση; Δεν θα την ακούσετε από εμένα. Ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Επίσης, η λύση δεν μπορεί να είναι “one man's job”. Ο καθένας μας ας αναλογιστεί τις δικές του ευθύνες για ό,τι είπε ή δεν είπε, για ό,τι έκανε ή δεν έκανε, για όσα προσπάθησε ή δεν προσπάθησε, για όσα επεδίωξε ή επιχείρησε να επιβάλλει απαξιώνοντας πλήρως την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη ανάμεσά μας ή διαψεύδοντας την αγάπη, την ελπίδα, την εμπιστοσύνη που όλοι μας θέλουμε να απολαμβάνουμε και να μοιραζόμαστε. Όλες αυτές οι έννοιες δεν μπορούν να τίθενται υπό διαπραγμάτευση επειδή κάποιοι το θέλουν.

Αν εμείς δεν είμαστε ειλικρινείς στον εαυτόν μας και αναμεταξύ μας, πώς περιμένουμε από τους αμύητους να είναι ειλικρινείς;

Αν εμείς δεν είμαστε συνεπείς σε όσα δήθεν πιστεύουμε, υποσχόμαστε και ορκιζόμαστε, με ποιό δικαίωμα απαιτούμε συνέπεια από τους αμύητους;

Αν εμείς είμαστε “καλύτεροι” τότε γιατί συμπεριφερόμαστε όπως συμπεριφερόμαστε;

Όμως, στ’ αλήθεια για ποιά ειλικρίνεια και ποιά συνέπεια μπορούμε να μιλήσουμε; Σάμπως εμείς δεν είμαστε εκείνοι που δεχθήκαμε με ανοιχτές αγκάλες (κατά περίπτωση) - δίχως κανέναν έλεγχο και κανέναν ενδοιασμό - εκκολαπτόμενους φασιστάκους, φαντασιόπληκτους εξουσιομανείς, “αυθεντίες”, αγύρτες, καιροσκόπους και πλιατσικολόγους; Ανθρώπους που τους είδαμε να δίνουν όρκους και υποσχέσεις σε ό,τι δεν πίστευαν; Ανθρώπους χωρίς καμία ηθική συστολή, έρμαια των παθών τους;

Πόσες φορές δεν κάναμε παραχωρήσεις και εκπτώσεις, έστω με καλή πίστη;

Εμείς, εκείνη τη ρημάδα την ανοχή και εκείνη την περιβόητη τη σιωπή δεν τις περνάμε χέρια δεκατρία;

Κι έχω κι άλλα πολλά να θυμηθώ. Εξυπνάδες, ειρωνείες, λυκοφιλίες, συκοφαντίες, προσβολές, απειλές για ψύλλου πήδημα ενώ ο κόσμος γύρω μας καίγεται.

Οι Στοές, από χώροι πνεύματος, παιδείας και πολιτισμού κατάντησαν μηχανές παραγωγής χρήματος, “εξουσίας” και συναλλαγής… Βρεθήκαν άνθρωποι ανάμεσά μας που εκμεταλλεύτηκαν την σιωπή μας και εργαλειοποίησαν την ανοχή μας προς ίδιον όφελος.

Είναι μήπως άτοπος ο ισχυρισμός ότι κάποιοι από εμάς θεωρούν εαυτόν "μεγαλοτσιφλικά", το Τάγμα τους "τσιφλίκι" και τον Τεκτονισμό "εμπόρευμα";

Όσοι έχουν τυφλωθεί από αξιώματα, τίτλους, μπρίκια και μεταξωτές κορδέλες, που να καταλάβουν ότι δεν πιάνουν μία; Πώς να κατανοήσουν άραγε τις αγωνίες εκείνων που τις βιώνουν; Δεν μπορούν. Ευτυχώς να λέμε που υπάρχουν οι τελευταίοι και σώζουν την τιμή και την αξιοπρέπειά μας!

Κάθε λίγο και λιγάκι τα βρίσκουμε όλα μπροστά μας… Όμως, σε όλα υπάρχει ένα όριο. Και τα λάθη και συγχωρούνται και διορθώνονται. Με θάρρος. Με εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, στους όρκους μας και στους αδελφούς μας. Και τούτο ισχύει για όλους μας. Πολύ περισσότερο για όσους από εμάς διακονούν από θέσεις ευθύνης. Για όσους από εμάς εκφράζουν ελεύθερα και αβίαστα την άποψή τους. Για όσους από εμάς πράττουν αντί να αδρανούν στον πόνο, την αδιαφορία και την αδικία.

Ο Τεκτονισμός στην Ελλάδα, σχεδόν σε όποιον τον δοκιμάζει, αφήνει πικρή γεύση στο στόμα. Κι εγώ ο ίδιος αναρωτιέμαι πολλές φορές αν είμαι Τέκτονας ή όχι και τι ακριβώς σημαίνει η θετική ή αρνητική απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Ακόμη κι έτσι όμως, διατηρώ την πίστη μου άσβεστη απέναντι στον άνθρωπο και την ατέλειά του διότι κι εγώ ο ίδιος είμαι ατελής. Κι εγώ ο ίδιος έχω κάνει και θα συνεχίσω να κάνω λάθη. Κι ο Τεκτονισμός, ως ανθρώπινο δημιούργημα - το επαναλαμβάνω, θα εξακολουθήσει να ελκύει στις τάξεις του ανθρώπους σαν κι εμένα, σαν κι εσάς, σαν όλους μας.

Κλείνοντας, μου έρχονται στο νου τα λόγια του Έριχ Φρομμ: “στην προσπάθειά του ο άνθρωπος να υπερβεί εαυτόν μία επιλογή έχει: να δημιουργήσει ή να καταστρέψει. Να αγαπήσει ή να μισήσει”. Ο καθένας ας κάνει την αξιολόγησή του και την επιλογή του. Αυτό είναι το μήνυμά μου κι ελπίζω να το λάβουν εκείνοι στους οποίους απευθύνεται.