Ευχές Χριστουγέννων

 

Τα πάντα εν σοφία εποίησε… ακόμη και την γέννησή Του! Για να μας υπενθυμίζει κάθε φορά, με κάθε πόνο και με κάθε αναστεναγμό, πως το “όλον” είναι αποτέλεσμα δημιουργίας κι όχι τυχαίο γεγονός!

Η ανάμνηση της γέννησης του Ανθρώπου συντελείται καθημερινά, παντού κι υπό οποιεσδήποτε συνθήκες κι όμως, ακόμη και σήμερα, δύο χιλιάδες και χρόνια μετά, εξακολουθούμε να μην αντιλαμβανόμαστε την ουσία του θαύματος!

Όταν η ανθρώπινη ζωή τιμολογείται κι αντιμετωπίζεται ως εμπορικό προϊόν μέσα σ’ ένα περιβάλλον “super market”, που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε όχι για να εξυπηρετεί τις ανάγκες μας αλλά για να κερδοσκοπούμε ο ένας εις βάρος του άλλου, αναρωτιέμαι, ποιό είναι το κέρδος που τελικά απολαμβάνουμε;

Ας βγάλουμε τα χέρια απ’ τις τσέπες κι ας τα χρησιμοποιήσουμε επιτέλους! Όχι για να πουλήσουμε ή ν’ αγοράσουμε αλλά για να δημιουργήσουμε! Έστω, κάτι το ελάχιστο. Με αγάπη όμως και πίστη. Ίσως έτσι, ο κάθε πόνος κι ο κάθε αναστεναγμός να γίνουν λίγο πιο υποφερτοί… Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!!

 

OXI

 

83 years ago we were forced to fight a war we had never wished for. Our small country with outdated armed forces, obsolete arms and no means had to defend itself from an empire with the most advanced military equipment at that time, and a mighty power of hundreds of thousands heavily armed troops that they could just walk through!

 

There was only one answer against fascism and that answer was heard loud and clear: OXI ( = No)! Italy had ten times the fire-power of Greece and overwhelming land, air and sea superiority. But we won. We won spiritually, psychologically and practically in the extreme cold mountainous fields of Northern Epirus, nowdays in Albania. It was the first defeat of the Axis powers and the first liberation of territory captured by the Axis powers.

 

The price paid from both sides was high. There is nothing good at war. No greatness, no pride, no honour! History is full of it. History is written with blood, sweat and tears...

 

We all know that people make the same mistakes again and again, because they never really learn. Sooner or later we will have to defend once more our small homeland from turkish nationalism and islamofascism and we shall prevail again, because we will be defending not only ourselves but what is fair and just!

 

Till then, we will be commemorating our grandfathers who fought and sacrificed themselves for our freedom, and we will preserve their spirit as their legacy to us and to all mankind!

Εγώ δεν είμαι εγώ

 

Εγώ δεν είμαι εγώ.

Είμαι εκείνος που βαδίζει πλάι μου και δεν μπορώ να τον δω.

Εκείνος που κάποτε τον επισκέπτομαι,
κι άλλοτε τον λησμονώ.

Εκείνος που μένει σιωπηλός και γαλήνιος καθώς εγώ μιλώ,
που γλυκά συγχωρεί ενώ εγώ μισώ.

Εκείνος που βαδίζει εκεί που εγώ δεν βρίσκομαι,
και που θα μείνει όρθιος όταν εγώ πεθάνω.

Απόδοση στα ελληνικά: Χρήστος Ι. Μωϋσίδης

Λίγα λόγια για τον ποιητή.

Ο Χουάν Ραμόν Χιμένεθ (Juan Ramón Jiménez), αποτελεί μία από τις σημαντικότερες φιγούρες της ισπανόφωνης ποίησης του 20ου αιώνα. Υπήρξε κύριος ανανεωτής της και πνευματικός πατέρας των ποιητών της γενιάς του ‘27.

Στην ποίηση του Χιμένεθ οι λέξεις μοιάζουν με νότες σε παρτιτούρα που, στο σύνολό τους, παράγουν μία συγκεκριμένη μελωδία κι όχι ανακόλουθους αφηρημένους ήχους. Ο ίδιος έζησε με την ποίηση για την ποίηση. «Η σχέση που έχω με την ποίηση είναι αυτή των παράφορα ερωτευμένων» είχε κάποτε δηλώσει και το εννοούσε! Δούλευε και ξαναδούλευε τους στίχους του ακατάπαυστα, με πάθος, μέχρι το τέλος.

Με το ξέσπασμα του Εμφυλίου φεύγει από την Ισπανία και λόγω της νίκης του Φράνκο, αυτοεξορίζεται μόνιμα. Ζει στην Κούβα, την Φλόριντα, την Ουάσινγκτον και στο τέλος εγκαθίσταται στο Πουέρτο Ρίκο.

Το 1956, τo βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας έρχεται σε μια τραγική στιγμή της ζωής του. Λίγες μόνον ημέρες πριν πεθάνει η γυναίκα του. Συντετριμμένος δεν θα παραβρεθεί στην τελετή απονομής για να το παραλάβει. Δύο χρόνια αργότερα πεθαίνει και ο ίδιος στην εξορία. Υπήρξε από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις που διαπιστώνουμε ότι έργο και ζωή του δημιουργού ταυτίζονται.

Ενστάλαξε την ύπαρξή του στους στίχους των ποιημάτων του και μας χάρισε έργα με ιδιαίτερη αισθητική, συναισθηματική και πνευματική αξία. Όπως σημειώνει και ο Λεωνίδας Καλούσης, «… ο Χιμένεθ κινήθηκε γύρω από την λεγόμενη «καθαρή ποίηση» εμπνεόμενος από την πλατωνική φιλοσοφία αλλά και τους Γάλλους συμβολιστές, κι επιδιώκοντας το ιδανικό της τέλειας ομορφιάς, απέκοψε από την ποίησή του στοιχεία ιδεολογικά, πολιτικά ή κοινωνικά και σταθερά αναζητούσε λεπτές αποχρώσεις.»

Η ποίησή του αποτελεί παράδειγμα υψηλού πνεύματος και καλλιτεχνικής αγνότητας και το ποίημα που συνοδεύει αυτή την ανάρτηση το επιβεβαιώνει απόλυτα.

ABRACADABRA

Each physical object is defined by an internal power which either was given to it by nature or obtained as a result of certain actions... This power has a constant influence on ambient space, in objects and of course on time. Hence our surroundings, our world, is a place of constant interactions and power exchanges. That is why our physical and spiritual state, abilities and skills, way of thinking and behavior, mental and visual appeal, our social status and courses of life, can depend on things with which we daily communicate.

 

Speaking about such objects, with no doubt, we can ackowledge that they behave differently, and when it comes to influence they can be categorized by their amount of power.

 

Such power-valuable objects are talismans and amulets. The word talisman is derived from Arabian word tilism or tilsam, translated as “a magical picture” or “a magical script”. Talismans were special objects with arcane inscriptions and magical symbols.

 

They were produced from stone, metal or wood, with written magical formulas to protect the bearer from disasters or fulfill certain wishes. The most known ancient talisman inscription is the so-called “abracadabra” — the word that is read the same in all directions. Usually, it is pictured as a triangle inverted by top downwards and the word is divided into separate letters.

 

Although, of unknown origin its first known occurrence is in the second century works of Serenus Sammonicus (Liber Medicinalis), according to the Oxford English Dictionary. Several folk etymologies are associated with the word, from phrases in Hebrew that mean "I will create as I speak", or in Aramaic "I create like the word"...

Περί Θεού, ανθρώπου κι Αναστάσεως

 

Για πρώτη φορά στην ζωή μου, βιώνω τις Άγιες τούτες ημέρες με τρόπο που δεν είχα καν φανταστεί. Ό,τι σκέπτομαι και ό,τι αισθάνομαι δεν χωράει μέσα σε τυπικά και παραδόσεις. Ωστόσο, το Πάσχα, πέρα από τον όποιο συμβολισμό του δώσει κανείς ή από την όποια ερμηνεία κι αν δοκιμάσει, είναι πρωτίστως μία ευκαιρία συμφιλίωσης με το Θείο. Με την φύση μας δηλαδή.

Κι αν η προσέγγιση του Θείου γίνεται μόνο βαδίζοντας με συγκεκριμένα βήματα, μέσα από την μετάνοια (παραδοχή), την ευχαριστία (αποδοχή), τη δοξολογία (τιμή) και την παράκληση, προϋπόθεση είναι η οδός. Κι η οδός δεν είναι άλλη από την πίστη.

Στο γήϊνο πεδίο, η προσέγγιση του ανθρώπου ακολουθεί κι αυτή συγκεκριμένα βήματα πάνω στην ίδια οδό. Αυτά θα μπορούσαν να είναι η αγάπη, η κατανόηση, ο σεβασμός και η εκτίμηση.

Αν τώρα τοποθετήσουμε τον άνθρωπο στο ένα άκρο και τον Θεό στο άλλο, στο ενδιάμεσο βρισκόμαστε εμείς και η πίστη μας. Συνδετικός κρίκος ανθρώπου και Θεού, Εμείς και η Πίστη μας!

Ο Χριστός, ως Υιός του Ανθρώπου, ανέδειξε την ανθρώπινη φύση Του άξια της Θείας Χάρης όχι μόνον με τα λόγια Του αλλά και με τα έργα Του. Αυτή είναι και η δική μας αποστολή. Να αξιώσουμε την Θεία Χάρη και για εμάς τους ίδιους, καθιστώντας εαυτούς χριστούς με τα δικά μας λόγια κι έργα τα οποία, οφείλουν να μην είναι ευκαιριακά ή κατά περίπτωση.

Ως Υιός του Θεού, απέδειξε την θεϊκή Του φύση και την μοιράστηκε μαζί μας χωρίς μέτρο ή διάκριση. Κατά το παράδειγμά Του, οφείλουμε να δινόμαστε κι εμείς στους ανθρώπους γύρω μας χωρίς μέτρο και διάκριση, ακόμη κι όταν δεν μας αποδίδεται η εκτίμηση που αναμένουμε.

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Ημέρα θλίψης αλλά και προσμονής διότι γνωρίζουμε πλέον. Η Ανάσταση που όλοι αναμένουμε δεν είναι ένα ιστορικό γεγονός, ένα εκκλησιαστικό έθιμο ή ένα θεολογικό φαινόμενο που η ανάμνησή του δύναται να μας καθιστά ψυχικά ήρεμους και πνευματικά «ασφαλείς».

Η Ανάσταση είναι ίδιον της ύπαρξής μας και συντελείται καθημερινά, οποιαδήποτε στιγμή, καθ’ οιονδήποτε τρόπο και για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Φτάνει μόνο να πιστεύουμε…

Καλή Ανάσταση σε όλους με υγεία, αγάπη και δύναμη!

 

Η Ανάσταση του Λαζάρου

Η ανάμνηση της ανάστασης του Λαζάρου που σήμερα εορτάζει η Εκκλησία μας, είναι μία μεγάλη ημέρα καθώς, ένας από εμάς αληθώς "ηγέρθη εκ νεκρών" για να προαναγγείλει το μεγάλο θαύμα της Ανάστασης του Κυρίου μας!

"Προ εξ ημερών του Πάσχα, δια των πέντε αισθήσεων, τον τετραήμερον ο τριήμερος, ταις δυσί τον έναν χαρίζεται "... Το γεγονός αυτό καθ' αυτό της αναστάσεως του Λαζάρου, δεν συνέβη για να αποδείξει την δύναμή του ο Υιός του Ανθρώπου. Άλλωστε, δεν ήταν αυτός ο σκοπός Του εξαρχής' αλλά, για να καταδείξει το μελλούμενο της συντριβής του θανάτου και για να βεβαιώσει για την αποκατάσταση της ανθρώπινης φύσης σύμφωνα με το Θεϊκό Σχέδιο. Έκτοτε, γνωρίζουμε - όσοι από εμάς πιστεύουν - ότι ο θάνατος δεν έχει καμία οντολογική επίπτωση σε κανέναν μας. 

 

Με το πέρασμα του χρόνου, η λαϊκή μας παράδοση επλούτισε κι έως σήμερα, εκδηλώνεται με τα πολλά και διαφορετικά κατά τόπους έθιμα που σιγά σιγά - δυστυχώς για εμάς και για τις επόμενες γενεές - τα χάνουμε, χάριν μιας δήθεν πνευματικής ορθότητας κι εκλογίκευσης των πάντων που στο τέλος τέλος δεν έχει και νόημα... άποψή μου.

 

Σύμφωνα με την ιστορική καταγραφή, ο Λάζαρος κατέφυγε στην Κύπρο και εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Κιτίου (σημερινή Λάρνακα) περί το 33 μ.Χ. Εκεί τον συνάντησαν ο απόστολος Παύλος και ο Βαρνάβας, κατά την πρώτη αποστολική περιοδεία τους και τον χειροτόνησαν επίσκοπο Κιτίου. Υπηρέτησε τους ανθρώπους έως το 60 μ.Χ. οπότε και παρέδωσε το σώμα και το πνεύμα του για δεύτερη φορά.

 

Ο ναός του στη Λάρνακα, χρονολογείται από το τέλος του 9ου αιώνα μ.Χ. και χτίστηκε πάνω ακριβώς από τον δεύτερο τάφο του.

Το τόξο του Τζίνμου

 

Σύμφωνα με τον ιδρυτικό μύθο των Ιαπώνων, ο Τζίνμου ή Τζίμμου ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας της Ιαπωνίας, με την ενθρόνισή του να χρονολογείται περίπου στο 660 π.Χ. Η ιαπωνική μυθολογία τον θέλει απόγονο της θεάς του ήλιου Αματεράσου και του θεού της καταιγίδας Σουσάνου. Στη σύγχρονη Ιαπωνία, η ενθρόνισή του τιμάται ως Ημέρα Ίδρυσης του Έθνους στις 11 Φεβρουαρίου και είναι εθνική εορτή.

Παρά το γεγονός ότι ο πρώτος  - ιστορικά - αυτοκράτορας είναι ο Κινμέι ή Κιμμέι, ο Τζίνμου παραμένει στην συλλογική συνείδηση των Ιαπώνων ο πρώτος τους αυτοκράτορας και μάλιστα, στην προπολεμική Ιαπωνία, η δημόσια αμφισβήτηση της ιστορικότητάς του ή της αρχαιότητας του ιαπωνικού θρόνου θα μπορούσε να οδηγήσει κάποιον στη φυλακή ή ακόμη χειρότερα…

Η εικονογραφική αναπαράσταση που μοιράζομαι μαζί σας, φιλοτεχνήθηκε από τον γνωστό Ιάπωνα καλλιτέχνη του 19ου αιώνα Τσουκιόκα Γιοσιτόσι ο οποίος υπήρξε δεξιοτέχνης στη ζωγραφική και πιθανόν, ο τελευταίος μεγάλος της λεγόμενης ουκίγιο-ε ξυλογραφίας (της χαρακτηριστικής ιαπωνικής χαρακτικής δηλαδή που όλοι λίγο ή πολύ γνωρίζουμε). 

Ο γενειοφόρος αυτοκράτορας Τζίνμου απεικονίζεται να ατενίζει προς τα ανατολικά (σύμφωνα με τον μύθο) με το εμβληματικό μακρύ τόξο του, πάνω στο οποίο στέκεται ένα άγριο πτηνό και χωρικούς τριγύρω του να λούζονται στην λάμψη που εκπέμπει η μορφή του.

Παρενθετικά, ουκίγιο-ε σημαίνει «εικόνες του επιπλέοντος κόσμου» και προσομοιάζει ηχητικά με την έκφραση «θλιβερός κόσμος» αποδίδοντας έτσι δραματικά - μέσω της τέχνης, την προσωρινότητα και την ματαιότητα των πάντων καθώς, όλα αντιμετωπίζονται κι ερμηνεύονται μέσα από την εσχατολογική διάσταση της βουδιστικής θεολογίας που θέλει τον θάνατο και την ανάσταση (παράδοση Ζεν) να λυτρώνουν τον άνθρωπο. Τώρα, ίσως να καταλαβαίνετε γιατί η τελετουργική αυτοκτονία στην Ιαπωνία είχε τόση μεγάλη βαρύτητα και σημασία…

Ας σταθούμε για λίγο στο τόξο. Μία πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο θα σας βγάλει πλήθος αναλύσεων του συμβολισμού του. Για την οικονομία του κειμένου, ας μείνουμε στο εξής: Με την πάροδο του χρόνου, από το προϊστορικό και το ιστορικό παρελθόν ως τις μέρες μας, θα αποδοθούν σε αυτό σχεδόν θεϊκές ιδιότητες και θα καταστεί σύμβολο δύναμης, ανδρείας αλλά και μέσο εξωτερίκευσης ανθρώπινων συναισθημάτων.

Αν και δεν είναι ευρέως γνωστό, ο ελληνικός και ο ιαπωνικός πολιτισμός έχουν πολλά κοινά γνωρίσματα και οι συμβολισμοί, αρκετά συχνά, ερμηνεύονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο καταλήγοντας έτσι σε διδάγματα και πεποιθήσεις που δεν απέχουν μεταξύ τους.

Στην ελληνική μυθολογία, ιστορία και παράδοση οι πιο γνωστοί σε όλους μας τοξότες είναι ο Οδυσσέας και ο Φιλοκτήτης. Για όσους ενδιαφέρονται γι’ αυτά τα ζητήματα, ίσως το τόξο του Τζίνμου να δώσει το ερέθισμα για μία εκ νέου ανάγνωση κι επαναξιολόγηση της ομηρικής μας παράδοσης.

Ο συμβολισμός της τίγρεως μέσα στην καθημερινότητα, τους μύθους και τον πολιτισμό της σύγχρονης Κίνας

 

Οι λαοί της Άπω Ανατολής υποδέχθηκαν πριν λίγες ημέρες το νέο σεληνιακό έτος, με βάση το αρχαίο κινέζικο ημερολογιακό σύστημα κι έτσι διανύουμε κι επίσημα την χρονιά του Τίγρη. Οι άνθρωποι που γεννιούνται στη χρονιά του Τίγρη πιστεύεται ότι είναι θαρραλέοι, ανταγωνιστικοί, μαχητικοί, απρόβλεπτοι, γεμάτοι αυτοπεποίθηση επειδή και οι τίγρεις, ως μοναχικά ζώα, διακρίνονται για την ανταγωνιστικότητά τους, την μαχητικότητά τους, το θάρρος τους και την υψηλή τους αυτοεκτίμηση ενώ την ίδια στιγμή, είναι απρόβλεπτες κι επικίνδυνες.

Στο φυσικό τους περιβάλλον συγκεντρώνονται μόνο σε μεταβατική βάση όταν ειδικές συνθήκες το επιτρέπουν όπως η αφθονία των τροφίμων. Ακόμη και τότε όμως, οι σχέσεις μεταξύ τους και η συμπεριφορά τους διακρίνονται από μία πολυπλοκότητα η οποία έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες όπως το ίδιο το περιβάλλον, το φύλο κ.λπ. Πάντοτε, οριοθετούν και διατηρούν αυστηρά τον ζωτικό τους χώρο. Οι ενήλικες και των δύο φύλων που κατοικούν μόνιμα σε μία συγκεκριμένη περιοχή τείνουν να περιορίζουν τις μετακινήσεις τους εντός των ορίων της όπου ικανοποιούν τις όποιες ανάγκες τους.

Η τίγρη είναι ένα από τα 12 ζώα του κινεζικού ζωδιακού κύκλου και στην τέχνη, πολλές φορές απεικονίζεται ως σύμβολο της γης και - ισάξιος - αντίπαλος του δράκου, αντιπροσωπεύοντας την ύλη και το πνεύμα αντίστοιχα.

Στους πρώιμους μύθους του Zhong Kui[1], δεν υπάρχει καμία αναφορά υποταγής της τίγρεως. Ωστόσο, μέσα από αυτόν τον πίνακα του Xia Jing Shan[2] παρεκκλίνουμε από τις παραδοσιακές φιλοσοφικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις και γινόμαστε κοινωνοί της αντίληψης εκείνης που θέλει την υποταγή του κτήνους από τον άνθρωπο. Τον θρίαμβο δηλαδή του έλλογου επί του άλογου.

Αν προσέξουμε λίγο καλύτερα, θα διαπιστώσουμε ότι μέσα από τα χρώματα και τις καθαρές γραμμές καθώς και από την ηρεμία των μορφών, αποκλείεται η πιθανότητα δολοφονίας του κτήνους το οποίο, αναγκαστικά τώρα, προβάλλει ως φορέας συνύπαρξης ανθρώπων και ζώων μέσα στο περιβάλλον.

Ουσιαστικά, η φύση υποδεικνύει στο ασυνείδητο και το ενστικτώδες την ισορροπία και την τάξη κι αναδεικνύει την εννόηση του (όποιου) άλλου και την αποδοχή του ως τη μόνη ικανή συνθήκη αρμονικής συνύπαρξης και τελειοποίησης του κόσμου (εσωτερικού κι εξωτερικού) ως όλον.

Ενθυμούμενος κατ’ αντιστοιχία τον Σωκράτη και την κατηγορία εναντίον του, ο Xia Jing Shan μοιάζει να εισαγάγει καινά δαιμόνια δείχνοντας «ασέβεια» και βελτιώνοντας συγχρόνως την ερμηνεία συμβόλων και συμβολισμών που εξηγούν και νομιμοποιούν αντιλήψεις και συμπεριφορές που πλέον, στην εποχή μας, είναι μάλλον παρωχημένες.

---

[1] Ο Zhong Kui είναι μια θεότητα στην κινεζική μυθολογία, που συμβολίζει τον δαίμονα-θριαμβευτή επί των πνευμάτων και των φαντασμάτων. Σημειωτέον ότι ενώ κατά την ελληνική αντίληψη ο δαίμων ήταν απρόσωπη κι απροσδιόριστη δύναμη – εντός του ανθρώπου, στην αντίστοιχη κινεζική είναι ανθρωπόμορφη κι ως εκ τούτου, προσωποποιημένη με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Συνήθως, απεικονίζεται μεγαλόσωμος με μεγάλη πυκνή μαύρη γενειάδα, διογκωμένα μάτια και οργισμένη έκφραση. Η λατρεία και η εικονογραφία του Zhong Kui είναι ευρέως διαδεδομένη στις χώρες της Ανατολικής Ασίας και συναντάται στην μυθολογία και τη λαογραφία της Ιαπωνίας, της Κορέας και του Βιετνάμ.

[2] https://www.xjsacf.com/EN/Introduction/ugC_Introduction.asp

 

Περί τεκτονικών αναταράξεων...

Όσα συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα στους κόλπους του Δ.΄. Τ.΄. Τ.΄. “Δελφοί” δεν μπορούν να αφήνουν κανένα Τέκτονα ασυγκίνητο ή αμέτοχο, υπό όποια Τεκτονική Δύναμη κι αν εργάζεται! Γνώριζα πως ο Τεκτονισμός πάσχει πολύ πριν καν ονομαστώ Τέκτων. Όχι μόνον στην χώρα μας αλλά παντού. Αλλού πολύ, αλλού λίγο. Πάσχει όμως, και οι λόγοι σε κάθε περίπτωση είναι σχεδόν οι ίδιοι.

Ξεκινώντας από τα πιο “απλά” κι “ακίνδυνα”, αν κανείς ανατρέξει και μόνον στα γραφόμενα και τα κοινοποιηθέντα των διαφόρων σελίδων τεκτονικού ενδιαφέροντος και διαβάσει “διατάγματα”, αποφάσεις, ανακοινώσεις, σχόλια και διαλόγους, εύκολα θα αντιληφθεί όχι μόνον την χαμηλή ποιοτική στάθμη και την άγνοια αλλά και σκοπιμότητες… τις όποιες σκοπιμότητες που βρίσκονται πάντα εκεί. Μπροστά μας. (Με συγχωρείτε που γενικεύω. Δεν αφορά σε όλους όσους συμμετέχουν σε αυτούς τους διαλόγους ή εκφράζουν δημόσια την άποψή τους καθ' οιονδήποτε τρόπο. Περιγράφω την γενική εικόνα κι όπως θα διαπιστώσετε στην συνέχεια, το ζήτημα δεν είναι μόνον θέμα αισθητικής.)

Έχουμε στα χέρια μας ένα θαυμάσιο σύστημα κανόνων και αρχών που - θεωρητικά - μπορεί να κάνει την σχέση μεταξύ μας… την ζωή μας καλύτερη και έχει καταντήσει αχταρμάς. Μιλάμε με τόση έπαρση κι αλαζονεία περί παντός επιστητού... περί “ένδυσης και υπόδησης”, περί “αγώνων” και σπουδαίων “προγόνων” - αδιάφορο αν πολλοί από αυτούς αντιμετωπίστηκαν σαν σκουπίδια από τους σύγχρονους αδελφούς τους, μια και δεν μπορούσαν να τους φτάσουν έστω στο ελάχιστο· ούτε στο πνεύμα, ούτε στην ψυχή… Μιλάμε για ιερά και όσια, για παράδοση, για πρόοδο, για ωραίες ιδέες και αξίες, και την ίδια στιγμή δεν υπολογίζουμε τίποτε και κανέναν.

Ο Τεκτονισμός, αν πρέπει να ειπωθούν αλήθειες, είναι κάτι πολύ παραπάνω από μανικετόκουμπα, γραβάτες, συνδρομές, συνεστιάσεις, υποκριτικές ευγένειες, ιστορίες περί ένδοξου παρελθόντος, παρωχημένες τυπολατρίες και βαρετές τελετουργίες. Αυτή είναι μόνον η επιφάνεια, στην οποία κολυμπούν οι περισσότεροι από εμάς καθώς, έτσι νιώθουν ασφάλεια.

Για ό,τι με αφορά, αισθάνομαι πως κάπου έχουμε χάσει το νόημα. Οι ίδιες οι λέξεις έχουν χάσει και το νόημα και το περιεχόμενό τους. Και κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, τα ερωτήματα επιστρέφουν επικαιροποιημένα: Ποιός είναι ο Τεκτονισμός στην Ελλάδα; Ποιά είναι τα επιτεύγματά μας, όταν εμείς θα έπρεπε να αποτελούμε το πρότυπο για την κοινωνία κι όχι το αντίστροφο; Ποιό το παράδειγμά μας;

Ok. Έχουμε να κάνουμε με έναν ανθρώπινο οργανισμό. Είναι λοιπόν στην φύση του, ως ανθρώπινο δημιούργημα, να φέρει το στίγμα της ατέλειας. Ωστόσο, κανένας Τέκτων και καμία Τεκτονίς δεν δικαιολογείται διότι όλοι μας γνωρίζουμε! Κι εφόσον γνωρίζουμε, φέρουμε και την ευθύνη της διασφάλισης της ιστορίας και της παράδοσης και της εξασφάλισης του παρόντος και του μέλλοντος. Όχι για εμάς. Ούτε για τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Πρωτίστως για τους αμύητους! Διότι ο Τεκτονισμός στο σύνολό του απευθύνεται στην ανθρωπότητα - όχι σε κάποιους λίγους - και η αποστολή του ήταν, είναι και θα είναι πάντα πολύ συγκεκριμένη. Τουλάχιστον, για όσους εξ ημών προκρίνουν την κοινωνική και πολιτική του διάσταση.

Το πρόβλημα όμως παραμένει πρόβλημα. Σε όποια Τεκτονική Δύναμη συμβαίνει οτιδήποτε διαταράσσει την ομόνοια και την αρμονία μεταξύ των μελών της, μάς αφορά όλους και μάς επηρεάζει όλους. Όλοι μας υποφέρουμε όποιο κομμάτι μας κι αν νοσεί.

Και ποιά είναι η λύση; Δεν θα την ακούσετε από εμένα. Ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Επίσης, η λύση δεν μπορεί να είναι “one man's job”. Ο καθένας μας ας αναλογιστεί τις δικές του ευθύνες για ό,τι είπε ή δεν είπε, για ό,τι έκανε ή δεν έκανε, για όσα προσπάθησε ή δεν προσπάθησε, για όσα επεδίωξε ή επιχείρησε να επιβάλλει απαξιώνοντας πλήρως την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη ανάμεσά μας ή διαψεύδοντας την αγάπη, την ελπίδα, την εμπιστοσύνη που όλοι μας θέλουμε να απολαμβάνουμε και να μοιραζόμαστε. Όλες αυτές οι έννοιες δεν μπορούν να τίθενται υπό διαπραγμάτευση επειδή κάποιοι το θέλουν.

Αν εμείς δεν είμαστε ειλικρινείς στον εαυτόν μας και αναμεταξύ μας, πώς περιμένουμε από τους αμύητους να είναι ειλικρινείς;

Αν εμείς δεν είμαστε συνεπείς σε όσα δήθεν πιστεύουμε, υποσχόμαστε και ορκιζόμαστε, με ποιό δικαίωμα απαιτούμε συνέπεια από τους αμύητους;

Αν εμείς είμαστε “καλύτεροι” τότε γιατί συμπεριφερόμαστε όπως συμπεριφερόμαστε;

Όμως, στ’ αλήθεια για ποιά ειλικρίνεια και ποιά συνέπεια μπορούμε να μιλήσουμε; Σάμπως εμείς δεν είμαστε εκείνοι που δεχθήκαμε με ανοιχτές αγκάλες (κατά περίπτωση) - δίχως κανέναν έλεγχο και κανέναν ενδοιασμό - εκκολαπτόμενους φασιστάκους, φαντασιόπληκτους εξουσιομανείς, “αυθεντίες”, αγύρτες, καιροσκόπους και πλιατσικολόγους; Ανθρώπους που τους είδαμε να δίνουν όρκους και υποσχέσεις σε ό,τι δεν πίστευαν; Ανθρώπους χωρίς καμία ηθική συστολή, έρμαια των παθών τους;

Πόσες φορές δεν κάναμε παραχωρήσεις και εκπτώσεις, έστω με καλή πίστη;

Εμείς, εκείνη τη ρημάδα την ανοχή και εκείνη την περιβόητη τη σιωπή δεν τις περνάμε χέρια δεκατρία;

Κι έχω κι άλλα πολλά να θυμηθώ. Εξυπνάδες, ειρωνείες, λυκοφιλίες, συκοφαντίες, προσβολές, απειλές για ψύλλου πήδημα ενώ ο κόσμος γύρω μας καίγεται.

Οι Στοές, από χώροι πνεύματος, παιδείας και πολιτισμού κατάντησαν μηχανές παραγωγής χρήματος, “εξουσίας” και συναλλαγής… Βρεθήκαν άνθρωποι ανάμεσά μας που εκμεταλλεύτηκαν την σιωπή μας και εργαλειοποίησαν την ανοχή μας προς ίδιον όφελος.

Είναι μήπως άτοπος ο ισχυρισμός ότι κάποιοι από εμάς θεωρούν εαυτόν "μεγαλοτσιφλικά", το Τάγμα τους "τσιφλίκι" και τον Τεκτονισμό "εμπόρευμα";

Όσοι έχουν τυφλωθεί από αξιώματα, τίτλους, μπρίκια και μεταξωτές κορδέλες, που να καταλάβουν ότι δεν πιάνουν μία; Πώς να κατανοήσουν άραγε τις αγωνίες εκείνων που τις βιώνουν; Δεν μπορούν. Ευτυχώς να λέμε που υπάρχουν οι τελευταίοι και σώζουν την τιμή και την αξιοπρέπειά μας!

Κάθε λίγο και λιγάκι τα βρίσκουμε όλα μπροστά μας… Όμως, σε όλα υπάρχει ένα όριο. Και τα λάθη και συγχωρούνται και διορθώνονται. Με θάρρος. Με εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, στους όρκους μας και στους αδελφούς μας. Και τούτο ισχύει για όλους μας. Πολύ περισσότερο για όσους από εμάς διακονούν από θέσεις ευθύνης. Για όσους από εμάς εκφράζουν ελεύθερα και αβίαστα την άποψή τους. Για όσους από εμάς πράττουν αντί να αδρανούν στον πόνο, την αδιαφορία και την αδικία.

Ο Τεκτονισμός στην Ελλάδα, σχεδόν σε όποιον τον δοκιμάζει, αφήνει πικρή γεύση στο στόμα. Κι εγώ ο ίδιος αναρωτιέμαι πολλές φορές αν είμαι Τέκτονας ή όχι και τι ακριβώς σημαίνει η θετική ή αρνητική απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Ακόμη κι έτσι όμως, διατηρώ την πίστη μου άσβεστη απέναντι στον άνθρωπο και την ατέλειά του διότι κι εγώ ο ίδιος είμαι ατελής. Κι εγώ ο ίδιος έχω κάνει και θα συνεχίσω να κάνω λάθη. Κι ο Τεκτονισμός, ως ανθρώπινο δημιούργημα - το επαναλαμβάνω, θα εξακολουθήσει να ελκύει στις τάξεις του ανθρώπους σαν κι εμένα, σαν κι εσάς, σαν όλους μας.

Κλείνοντας, μου έρχονται στο νου τα λόγια του Έριχ Φρομμ: “στην προσπάθειά του ο άνθρωπος να υπερβεί εαυτόν μία επιλογή έχει: να δημιουργήσει ή να καταστρέψει. Να αγαπήσει ή να μισήσει”. Ο καθένας ας κάνει την αξιολόγησή του και την επιλογή του. Αυτό είναι το μήνυμά μου κι ελπίζω να το λάβουν εκείνοι στους οποίους απευθύνεται.